منع کودکان از ورود به مسجد، خطایی بزرگ

عَنْ أَبِی قَتَادَةَ الأَنْصَارِیِّ رضی الله عنه، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه وسلم کَانَ یُصَلِّی وَهْوَ حَامِلٌ أُمَامَةَ بِنْتَ زَیْنَبَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه وسلم وَلأَبِی الْعَاصِ بْنِ رَبِیعَةَ بْنِ عَبْدِ شَمْسٍ فَإِذَا سَجَدَ وَضَعَهَا ، وَإِذَا قَامَ حَمَلَهَا. (متفق علیه - بخاری 516 و مسلم 542)
ابو قتاده انصاری نقل میکند که پیامبر –صلی الله علیه سلم- در حال نماز امامه دختر زینب دختر پیامبر –صلی الله علیه سلم- که پدرش ابو العاص بن ربیعه بن عبد شمس بود را در بغل داشت، هرگاه به سجده میرفت امامه را بر زمین میگذاشت و هرگاه بلند میشد دوباره او را بغل میگرفت.
همچنین:

هر کس تقوای خدا پیشه کند ...

«... وَمَن یَتَّقِ اللَّـهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا ﴿٢﴾ وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ ...» (طلاق /2و3)

... هر کس هم از خدا بترسد و پرهیزگاری کند، خدا راه نجات (از هر تنگنائی) را برای او فراهم می‌سازد. (۲) و به او از جائی که تصوّرش نمی‌کند روزی می‌رساند ...

«... وَمَن یَتَّقِ اللَّـهَ یَجْعَل لَّهُ مِنْ أَمْرِهِ یُسْرًا» (طلاق/4)

... هر کس که از خدا بترسد و پرهیزگاری کند، خدا کار و بارش را ساده و آسان می‌سازد.

«... وَمَن یَتَّقِ اللَّـهَ یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ وَیُعْظِمْ لَهُ أَجْرًا» (طلاق/5)

... هر کس که از خدا بترسد و پرهیزگاری کند، بدیها و گناهان او را محو کرده و می‌زداید، و پاداش وی را بزرگ می‌نماید.

ملیت گرایی و قوم گرایی

«یکی دیگر از مقتضیات «لا اله الا الله» در آن زمان (عصر پیامبر -صلی الله علیه و سلم-) و در هر زمانی دیگر، برادری در راه خدا و حب و بغض و ولاء و براء بخاطر اوست، این ها همه به نسبت جامعه عربی آن زمان و هر جامعه جاهلی جدید و قدیم اموری است که با عرف محیط مغایرت دارد.

در جاهلیت عربی آن زمان رایطه خونی، رابطه ای ثابت و محکم بود و روابط دیگر یا منقطع و ضعیف بود یا اصلا رابطه ای وجود نداشت و در جاهلیتهای جدید رابطه قومیت و ملیت جایگزین رابطه خونی محدود آن زمان شده است که جاهلیت جدید به آن افتخار میکند، دقیقاً به همان صورتی که جاهلیت عربی به رابطه خونی تعصب میورزید و افتخار میکرد. اختلاف فقط در دامنه و وسعت این روابط است نه در ذات آن.»

برگرفته از: 

کتاب: چگونگی دعوت به اسلام

مؤلف: متفکر معاصر محمد قطب

مترجمین: مهدی مصطفایی و آیت حق دوست

انتشارات: آراس

عدالت را درمورد دشمنانت هم رعایت کن

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامِینَ لِلَّـهِ شُهَدَاءَ بِالْقِسْطِ ۖ وَلَا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَىٰ أَلَّا تَعْدِلُوا ۚ اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۖ وَاتَّقُوا اللَّـهَ ۚ إِنَّ اللَّـهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ» (مائده / 8)

ترجمه: «ای مؤمنان! بر ادای واجبات خدا مواظبت داشته باشید و از روی دادگری گواهی دهید، و دشمنانگی قومی شما را بر آن ندارد که (با ایشان) دادگری نکنید. دادگری کنید که دادگری (به ویژه با دشمنان) به پرهیزگاری نزدیکتر (و کوتاه‌ترین راه به تقوا و بهترین وسیله برای دوری از خشم خدا) است. از خدا بترسید که خدا آگاه از هر آن چیزی است که انجام می‌دهید.»

____________

شاید اگر مردم به این آیه عمل میکردند بسیاری از انتقادات نا به جا و بسیاری از کینه های نا به جا به وجود نمی آمد!

آیا سنت و مستحبات را میتوان ترک کرد؟

الحمدلله،

سنتها در مرتبه بعد از واجبات و فرائض قرار دارند و کسی که اعمال مستحب و سنت را انجام دهد در حق خود نیکی کرده است و بار حسنات خود را سنگین می نماید.

اما ترک سنتها بطور کلی مذموم است و علما کسی که ترک سنتها بطور کلی نماید فاسق می خوانند و لذا ترک سنت بطور کلی جایز نیست و فرد نباید در حق خود بخل ورزد.

البته برخی از سنتها موکده هستند یعنی پیامبر بر انجام آنها مداومت داشته اند مانند نماز سنت قبل از نماز صبح و ترک این نوع سنتها فرد را مشمول سرزنش و لومه می سازد.

اما برخی از سنتها موکده نیستند یعنی پیامبر صلی الله علیه وسلم همیشه بر آنها مداومت نداشته اند و لذا ترک آنها مورد سرزنش فرد نخواهد شد مانند سنت قبل از عصر.

والله اعلم

وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین

سایت جامع فتاوای اهل سنت و جماعت

IslamPP.Com

آشکار کردن گناهان خود

عَنِ أَبَی هُرَیْرَةَ -رضی الله عنه- یَقُولُ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ -صلی الله علیه و سلم- یَقُولُ: «کُلُّ أُمَّتِی مُعَافًى إِلاَّ الْمُجَاهِرِینَ، وَإِنَّ مِنَ الْمُجَاهَرَةِ: أَنْ یَعْمَلَ الرَّجُلُ بِاللَّیْلِ عَمَلاً، ثُمَّ یُصْبِحَ وَقَدْ سَتَرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ، فَیَقُولَ: یَا فُلانُ! عَمِلْتُ الْبَارِحَةَ کَذَا وَکَذَا، وَقَدْ بَاتَ یَسْتُرُهُ رَبُّهُ، وَیُصْبِحُ یَکْشِفُ سِتْرَ اللَّهِ عَنْهُ». (بخارى:6069)

ابوهریره -رضی الله عنه- می گوید: شنیدم که رسول الله -صلی الله علیه و سلم- می فرمود: «همه ی افراد امت من بخشیده خواهند شد مگر کسانی که به طور علنی، مرتکب گناه شوند. و یکی از انواع گناهان علنی این است که شخص، شب هنگام مرتکب گناهی شود و در حالی صبح کند که خداوند، گناهش را پوشانده است. اما خود بگوید: ای فلانی! دیشب، فلان کار و فلان کار را انجام دادم. این در حالی است که خداوند، گناهش را پنها ن کرده بود ولی او پرده ی خدا را از روی خودش برداشت».

_____________

متأسفانه چه بسیار در میان دوستان خودم دیده ام که با افتخار گناهان خود را نقل می‏کردند و میخندیدند!

دعای دوری از جهنم

«رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ ۖ إِنَّ عَذَابَهَا کَانَ غَرَامًا ﴿٦٥﴾ إِنَّهَا سَاءَتْ مُسْتَقَرًّا وَمُقَامًا ﴿٦٦﴾» (فرقان)

ترجمه: «پروردگارا! عذاب دوزخ را از ما به دور دار. چرا که عذاب آن (گریبانگیر هر کس که شد از او) جدا نمی‌گردد. (۶۵) بی‌گمان دوزخ بدترین قرارگاه و جایگاه است. (۶۶)»

_____________

این دعا به عنوان یکی از دعاهای بندگان راستین خداوند در قرآن ذکر شده است.

دعای طلب حکمت

«رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ» (شعراء/83)

ترجمه: «پروردگارا! به من کمال و معرفت مرحمت فرما، و مرا از زمره‌ی شایستگان و بایستگان گردان.»

____________

این دعا از دعاهای سیدنا ابراهیم -علیه السلام- است.

زیادی حرام تو را نفریبد!

«قُل لَّا یَسْتَوِی الْخَبِیثُ وَالطَّیِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَکَ کَثْرَةُ الْخَبِیثِ ۚ فَاتَّقُوا اللَّـهَ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ» (مائده/100)

ترجمه: «(ای پیغمبر! به مردم) بگو: ناپاک و پاک (و حرام و حلال) مساوی نیستند، هر چند که فراوانی ناپاک (و حرام) شما را به شگفت اندازد. پس ای خردمندان! (با امتثال اوامر و اجتناب نواهی یزدان) خویشتن را از (خشم) خدا برحذر دارید تا این که رستگار شوید.»

(ترجمه برگرفته از تفسیر نور اثر دکتر خرمدل)

______________

مراد از خبیث‌: حرام‌ و مراد از طیب‌: حلال‌ است‌. یا مراد؛ انسان‌های‌ بد و شرور و مردمان ‌خوب‌ و پاکند. یا مراد؛ اعمال‌ بد و اعمال‌ نیک‌ است‌. قرطبی‌ می‌گوید: «لفظ، عام‌ است‌ و همه‌ این‌ معانی‌ را دربر می‌گیرد». (انوار القرآن)

پیروی کردن از شاعران

«وَالشُّعَرَاءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿٢٢٤﴾ أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿٢٢٥﴾ وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿٢٢٦﴾ إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَکَرُوا اللَّـهَ کَثِیرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ ﴿٢٢٧﴾» (سوره شعراء)

ترجمه: «سرگشتگان و گمراهان از شعراء پیروی می‌کنند. (۲۲۴) مگر نمی‌بینی که آنان به هر راهی بی‌هدف پا می‌گذارند (و غرق تخیّلات و تشبیهات شاعرانه‌ی خویش هستند). (۲۲۵) و این که ایشان چیزهائی می‌گویند که خودشان انجام نمی‌دهند و بدانها عمل نمی‌کنند. (۲۲۶) مگر شاعرانی که مؤمن هستند و کارهای شایسته و بایسته می‌کنند و بسیار خدا را یاد می‌نمایند (و اشعارشان مردم را به یاد خدا می‌اندازد) و هنگامی که مورد ستم قرار می‌گیرند (با این ذوق خویش خود را و سایر مؤمنان را) یاری می‌دهند. و کسانی که ستم می‌کنند خواهند دانست که بازگشتشان به کجا و سرنوشتشان چگونه است!! (۲۲۷)» (ترجمه برگرفته از: تفسیر نور اثر دکتر خرم دل)

__________________

براستی که چه بسیار کسانی را دیده ام که هرگاه آیه ای از قرآن یا حدیثی را نقل میکردم، در جواب به اشعار شاعران استناد میکردند!