«ای ســـــــاربان آهســـــــــته ران» ... این سخن، سخن سعدیــــــــــا باشد
گـــــــویم «شتاب، ای ســـــــاربان» ... امــــروز، روز عشق و حــال ما باشد
آن ره که میــــرود به ترکـــــــستان ... آن ره، ره اعـــــــــــــرابیا بـــــــــاشد
و آن ره که میرســــــــــــد به کـعبه، ... آن ره، هـــــــــــمین راه مـــــــا باشد
«گرد» و «غبار» و «هـــوا»ی آلوده ... اوضـــــــــــــــاع تهـــــــــــرانیا باشد
«آب» و «هـــوا» و «غذا»ی پاکیزه ... ایــن حـــال، حـــــــــــــــال ما باشد
نگویم از سعدی و اعرابی و تهرانیا ... یکی مشـمول آیه ی خبیثـــــها باشد
لیـــک این احوال مــــــا ز آن است ... الطیّبــــــــــات از آن طیّبــــــــا باشد
بس اسـت طــــارق، از خود مگوی ... «هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَىٰ» باشــــــــــــــــد
طارق نادری
شنبه - ۱۲ بهمن ۱۳۹۲
